۷ روش برای آموختن آداب به کودکان

۱. انتظار احترام داشته باشید

چه باورتان بشود یا نه، شما از بدو تولد، آموزش رفتار خوب را به کودک‌تان شروع می‌کنید. احترام به دیگران ریشه‌ی ادب و ریشه‌ی احترام، توجه است. توجه یکی از باارزش‌ترین خصوصیات است که می‌توانید آن را از دوران نوزادی در کودک خود نهادینه کنید. نوزاد متوجه، تبدیل به کودکی محترم می‌شود. زیرا به احساسات دیگران توجه می‌کند و به فردی باادب تبدیل خواهد شد. نزاکت او تأثیربرانگیزتر و سازنده‌تر از هر چیزی است که بشود در کتاب‌های آداب و معاشرت یاد گرفت. در سال‌های اخیر توصیه می‌شود به فرزندان بیاموزید که «قاطع» باشند. قاطع بودن تا زمانی که مرزهای ادب و احترام را نشکند، امری مفید است.

۲. کلمات مؤدبانه را از همان ابتدا به او بیاموزید

حتی دو سالگی هم برای اینکه کودک بتواند عباراتی مانند «لطفا» و «متشکرم» را بگوید کافی است. برای آموزش آداب معاشرت به کودکان، از همان موقع شروع کنیم. اگرچه کودک دقیقا متوجه عبارات ذکر شده، نمی‌شود، ولی می‌تواند نتیجه بگیرد «لطفا» برای وقتی است که چیزی می‌خواهد و «متشکرم» در انتهای عمل گفته می‌شود. حداقل با آموزش این لغات، آن‌ها را در دایره‌ی کلمات کودک قرار می‌دهید. بعدها کودک درک می‌کند که استفاده از این عبارات باعث ایجاد حس خوبی در فرد کمک‌کننده می‌شود. وقتی از کودک خود می‌خواهید چیزی به شما بدهد با «لطفا» شروع و با «متشکرم» پایان دهید. حتی قبل از این‌که کودک مفهوم آن‌ها را درک کند، یاد می‌گیرد این‌ها عبارات مهمی هستند که پدر و مادر زیاد استفاده می‌کنند و در هنگام استفاده حالت خوبی در چهره‌ی آن‌ها ایجاد می‌شود. کودکان هم این عبارات را طوطی‌وار تکرار می‌کنند و مفید بودن آن را حتی قبل از درک مفهومش متوجه می‌شود.

۳. مدل رفتاری

برای آموزش آداب معاشرت به کودکان، خودتان الگوی رفتاری وی باشید. از ۲ تا ۴ سالگی چیزی که کودک‌تان می‌شنود، بیان می‌کند. اجازه بدهید کودک‌تان در تعاملات روزمره‌ی شما به دفعات عباراتی مانند متشکرم، لطفا، خواهش می‌کنم و ببخشید را بشنود. به کودک خود چهره‌ی یک بزرگ‌سال مؤدب را نشان دهید. بگذارید کودک مزه‌ی مکالمه‌ی مؤدبانه را بچشد.

۴. آموزش صدا زدن دیگران

ما هر درخواستی از کودک‌مان را با صدا زدن نامش آغاز می‌کنیم. کودک نیز به تبع این روش، برای بیان خواسته‌اش پدر یا مادرش را صدا زده و حرفش را می‌گوید. به عنوان مثال پدر متیو می‌گوید: «وقتی او ۸ ساله بود، تمام اصول را در زندگی اجتماعی خود رعایت می‌کرد. او نتیجه گرفته بود وقتی که مؤدبانه درخواست کند، شانس بیش‌تری برای رسیدن به خواسته‌اش دارد. وقتی چیزی می‌خواست به چشمانم نگاه کرده و من را پدر خطاب می‌کرد. در ابتدای بیان خواسته‌اش از کلمه‌ی لطفا استفاده و بعضی اوقات دستم را گرفته و التماس می‌کرد. معمولا موفق می‌شد هر چیزی را که می‌خواهد، به دست آورد. برخی اوقات با این‌که می‌دانستم می‌خواهد من را گول بزند، ولی باز هم تحت تأثیر ادبش قرار می‌گرفتم. البته همیشه به همه‌ی خواسته‌هایش جواب مثبت نمی‌دادم.»

۵. کودک خود را تصدیق کنید

ضرب‌المثلی قدیمی می‌گوید: «کودک را باید دید، نباید شنید.» به این مفهوم که وقتی کودک در جمع است، نباید حرف بزند. احتمالا ابداع کننده این ضرب‌المثل، کودکی نداشته است! کودک‌تان را در جمع‌ بزرگ‌ترها شرکت دهید. مخصوصا اگر کودک دیگری حضور نداشته باشد. وقتی شما و کودک‌تان در جمعی هستید که اکثر افراد را بزرگ‌سالان تشکیل می‌دهند، حواستان به او باشد تا این حضور باعث رنجش نشود. معمولا کودکان خوش‌رفتار هم در این موقعیت با کارهای‌شان موجب رنجش شما می‌شوند تا توجه شما را به دست آورند. شرکت دادن کودک در این جمع‌ها، به او مهارت‌های اجتماعی را می‌آموزد و تصدیق شما برای حضورش، به او ارزشش را ثابت خواهد کرد.

در موقعیتی که احساس می‌کنید امکان دارد کودک‌تان رفتار ناخوشایندی نشان دهد، با او در ارتباط باشید. در زمان ملاقات با دیگران، فرزند کوچک‌تر خود را نزدیک‌تر نگه دارید و مکررا با او از طریق تذکر شفاهی و تماس چشمی ارتباط برقرار کنید. به فرزند بزرگ‌تر خود کمک کنید تا بخشی از جمع باشد تا کم‌تر احساس خستگی یا بی‌حوصلگی کند.

۶. آداب را به اجبار آموزش ندهید

برای آموزش آداب معاشرت به کودکان، از اجبار استفاده نکنید. زبان، مهارتی است که باید از آن بهره بُرد، نه اینکه به واسطه‌اش کودک را مجبور کنیم. گهگاه به‌کار بردن عبارت «بگو لطفا» قبل از بیان درخواست کودک اشکالی ندارد. تمایل شما بر گفتن این کلمه‌ی جادویی قبل از درخواست کودک می‌تواند کمک‌کننده باشد. ممکن است کودک از به کار بردن عبارات مؤدبانه حتی قبل از فهمیدن مفهومش خسته شود. شما باید به کودک بیاموزید استفاده از این عبارات، بخشی از خوب صحبت کردن است، نه راهی برای رسیدن به خواسته‌اش. کودک باید از زبان شما نیز عبارات مؤدبانه را مکررا بشنود. این کار روند یادگیری را برای او ساده‌تر می‌کند.

۷. اشتباهات را مؤدبانه اصلاح کنید

یک مربی بیسبال کودکان در این مورد می‌گوید: «به عنوان مربی بیسبال کودکان، روش صحیح رفتار مؤدبانه‌ با آن‌ها را یاد گرفته‌ام. وقتی کودکی یک بازی دور از انتظار انجام داد، من مانند مربی‌های عصبانی که در تلویزیون می‌بینید، شروع به توهین یا جار و جنجال نمی‌کنم. به جای آن صدای خودم را نرم‌تر کرده، به چشمان کودک نگاه می‌کنم و در حین تذکر، دستم را بر روی شانه‌اش می‌گذارم. این حالات نشان دهنده‌ی این است که من برای اصلاح رفتار کودک اهمیت قائلم نه به خاطر این‌که کنترلم را از دست داده‌ام. ادب من به او نشان می‌دهد که او برایم باارزش است و من دوست دارم که از اشتباهاتش درس بگیرد و بازیکن بهتری شود. کودک هم به حرف من گوش می‌دهد. امیدوار خواهم بود که آن کودک هم اگر روزی مربی شد، به همین روش رفتار کند.»